Contact

Donderdag 10 juni

De eerste temperatuurmeting is nog redelijk normaal 37,9, maar de paracetamol is nog niet uitgewerkt. Amos wil al meteen de kindercardiologe bellen, maar ik wil toch nog even wachten. Wanneer de paracetamol een uur later is uitgewerkt blijk je weer 38,9 te hebben. Wanneer ik de kindercardiologe vertel van jouw spugen, oplopende koorts, het erg blauw zien, stelt zij meteen voor om te komen.

Amos zal de eerste shift in het ziekenhuis doen, en als het lang duurt wissel ik hem af.

De intake bij de dienstdoende kinderarts is inmiddels al standaard voor beide partijen geworden. Wederom treffen jullie een kinderarts die al bekend is met jou. Er wordt bloed geprikt, een urinezakje geplakt en een Thoraxfoto gemaakt. Wanneer ik me bij jullie voeg is het wachten op de uitslagen van alle onderzoeken. De Thoraxfoto blijkt na bestudering en vergelijking met eerdere Thoraxfoto’s schoner te zijn. Dat is goed nieuws! Geen longontsteking. Eindelijk heb je geplast, maar wat heeft de verpleegkundige het plaszakje stevig vastgeplakt. Het verwijderen van het plaszakje is een crime. Jouw urine is vervuild en ook de C.A.P.-waarde van het bloed is hoger (73) dan normaal (10). De waarde is zelfs aan de hoge kant voor een virale infectie en wijst vermoedelijk op een bacteriële infectie.

Voorlopige diagnose: Nierbekkenontsteking.

Behandelwijze: intraveneuze antibioticabehandeling, afhankelijk van het protocol, 5 tot 10 dagen opname (!). Shit, shit, shit ... Alles stond net zo lekker weer op de rails, Gideon naar school, Abigaël drie dagen naar het Peuterpalet en de Schavuiten. En ook nog eens net het hondje. Ineens staat de tijd stil, en lijkt het net alsof we niet zijn weggeweest. Of we gewoon bij het inventaris van het ziekenhuis horen.

Abigaël komt, weer op de kinderzaal te liggen, op precies dezelfde kamer als december, de giraffekamer. Onder de co-assistent en de oudste verpleegkundige van dienst breekt nog kort lichtelijke paniek uit wanneer ik vertel dat er bij jou op het Peuterpalet de vijfde kinderziekte heerst en jij ook wat vlekjes in jouw nekje hebt. Nu heeft de CB-arts deze vlekjes gediagnosticeerd als zijnde vijfde kinderziekte, maar had jij deze vlekjes twee weken geleden ook al tijdens de reguliere controle bij onze kindercardiologe en die dacht aan huidirritatie vanwege een nieuw kledingstuk...(!) Na wat lichte onzekerheid, waarbij wij maar zoveel mogelijk op de giraffekamer blijven, wordt besloten dat jij gewoon op de kinderzaal kunt blijven.

Dan komt eigenlijk het vervelendste van de dag: het infuusprikken. Normaal wordt op de poli altijd al een infuus geprikt, voor het geval dat, maar vandaag dus niet. En onze ervaring met het prikken van artsen bij jou zijn niet zo positief. Zo ook niet vandaag. Gelukkig na de eerste mislukte poging, blijkt de prikzuster Wilma er nog te zijn, en die is bereid om jou te prikken. Zij heeft jou al zo vaak geprikt, dat ze precies weet hoe jij zult reageren en welke aderen eventueel nog geschikt zijn om te prikken. Het probleem bij de arts was, dat hij waarschijnlijk wel in een ader had geprikt, maar dat vanwege jouw lage saturatie, jouw bloed zeker in de uiteinden vaak heel slecht stroomt.

Het infuus wordt uiteindelijk in jouw linkerelleboog geprikt en vervolgens wordt jouw hele arm gespalkt. Na twee prikexercities en de bijbehorende emoties, vraag ik mij af, hoeveel stress jouw lichaampje eigenlijk kan hebben, alvorens het hart een signaal afgeeft?

Oma Hans had al aangeboden om vanmiddag iets te doen met Chaja en Gideon, dus die zijn onderdak. Hans blijft tot zaterdag in Leiden, vanwege de verjaardag en promotiefeest van haar jongere broer M.-J.