7 oktober 2003

Dinsdag 7 oktober

Vandaag krijgen wij onverwacht het bericht van het LUMC dat ze jou al morgen (woensdag) willen opereren, in plaats van donderdag. Met andere woorden wanneer kan Abigaël in het ziekenhuis zijn? Aangezien wij onderweg zijn naar de begrafenis van oma Frederiks, overvalt de vraag ons en staat ons hoofd op dat moment helemaal niet naar een vervroegde ziekenhuisopname. Wij kennen wel de verhalen van ‘afgebelde’ opnames, maar nog niet van opnames die naar voren worden gehaald. Dat was ook de eerste gedachte die door ons hoofd heen ging: de opname gaat niet door!

Tijdens het korte telefoongesprek geven wij aan, dat wij absoluut naar de rouwdienst in de kerk willen, en dat wij op z’n vroegst om 14.00 uur weer terug kunnen zijn in Leiden. Na overleg met de artsen belt de secretaresse op dat zij ons dan verwachten om 14.30 uur. Geen enkel probleem, dus. Na de rouwdienst, die door dit telefoontje toch een andere lading krijgt.

Allereerst voor de dienst de ontlading voor mij, van alle spanning bij het zien van vertrouwde familieleden, in dit geval Jannie. Aangezien Luit en Tannie de condoleances in ontvangst moeten nemen. Toch ook hen voor de rouwdienst het nieuws verteld, en ook zij moeten even de tijd nemen om dit nieuws te verwerken. Ik heb een tekst voorbereid die ik wil uitspreken tijdens de dienst, en ik wil zonder te huilen de tekst uitspreken. En dat lukt. Tijdens de rouwdienst onderga ik versneld het rouwproces van mijn oma. Mijn oma ligt niet meer in die kist, zij is al niet meer daar. Plus regel uit de tekst van Augustinus, voorgedragen door Xanter, maken dat ik op het oog ongeëmotioneerd mijn tekst kan opdragen. Na de rouwdienst snel terug met de auto naar Leiden. De fysieke afstand die wij moeten overbruggen naar Leiden is ook een emotionele afstand die wij nodig hebben om afstand te nemen van deze emotionele gebeurtenis en ons te gaan voorbereiden op wat voor ons ligt.

In Leiden gaan wij eerst langs de Cronesteinkade om ons om te kleden, de noodzakelijke kleren voor jou op te halen, en dan halen wij jou op bij de Schavuiten, waar jij al helemaal klaar zit, om opgehaald te worden, niet wetende dat jij niet naar huis zult gaan, maar naar het ziekenhuis.

Ogenschijnlijk pas jij je weer moeiteloos aan, aan de nieuwe situatie.

Waar ik vorige week donderdag tijdens de controle door jouw kindercardioloog nog meende te merken, dat jij een terughoudende reactie vertoonde in het ziekenhuis, van: ‘He, hier was ik laatst ook, en zullen wij niet weer terug naar huis!’, bespeurde ik deze reactie nu niet. Na jou keurig, officieel aangemeld te hebben bij het opnamebureau, mochten wij door naar J7, de afdeling Kinderheelkunde. Waar normaal gesproken de onderzoeken verspreid zijn over de hele dag, kreeg jij nu alle onderzoeken snel achter elkaar. Gelukkig maar, dan is het bloedprikken, de lichamelijke onderzoeken en de Thoraxfoto ook maar weer zo snel mogelijk achter de rug. Tegen 18.00 uur kwamen Chaja en Gideon met opa Heko en oma Hans nog langs. Omdat zij ook niet voorbereid waren, om jou voor de ziekenhuisopname te zien, leek het ons een goed idee om dan maar met z’n allen gezellig te eten in het ziekenhuisrestaurant. Althans wij dronken iets en Chaja en Gideon hebben veel friet en Chaja ook nog twee kroketten gegeten. Na nog een knuffel vertrokken zij weer en hebben wij jou nog heerlijk hier in het grote bad gebadderd, heerlijk vond jij dat. Net toen wij jou je pyjama gingen aantrekken kwam jouw chirurg langs, om nogmaals te vertellen wat de operatie plannen voor morgen zijn. Het echte verhaal kan hij natuurlijk pas morgen na de operatie vertellen. Nog een kus en dan heerlijk slapen, de slaap der onwetenden. Vooralsnog lijk jij vrolijk deze dag te ondergaan en vind jij alle aandacht van verpleegkundigen en artsen alleen maar leuk. Hoe meer aandacht hoe beter, schijn jij te denken. Slaap lekker en tot morgen, dan zijn wij er allebei ook weer vroeg.