'Glenn' okt 2003
Abigaëls hartafwijking 'Banding' okt 2002 'Sonde' dec 2002 'Aneurysma' jan 2003 Feb/maart 2003 April/Mei 2003 Aug/Sept 2003 'Glenn' okt 2003 Dec 2003 April/Mei/Juni 2004 Fontan nov 2004

 

Home
Up
7 oktober 2003
8 oktober 2003
9 oktober 2003
10 oktober 2003
11 oktober 2003
12 oktober 2003
13 oktober 2003
14 oktober 2003
15 oktober 2003
16 oktober 2003
17 oktober 2003

Contact

Inleiding

Zondag 28 september vertrekt Amos naar Amerika en Canada voor zijn werk en zal tot vrijdag weg blijven. Oma Tannie (moeder van Gerda) komt bij ons in Leiden om Gerda te helpen. Zaterdag zijn opa en oma al gekomen. Opa Luit vertrekt maandag weer naar Meppel om te fitnessen en te schaken en zal donderdag weer terug komen voor Leids Ontzet en Amos zijn verjaardag. Maar de week verloopt totaal anders. Luit is ’s maandag nog niet vertrokken of tante Catrien belt uit Elburg, dat oma Frederiks een longontsteking heeft en er zeer slecht aan toe is. Het is niet de eerste keer dat oma Frederiks er slecht aan toe is, maar ditmaal hebben ook de artsen haar aangeraden om in overleg te treden met haar zus, Tannie. Oma Tannie kan niets anders doen, dan naar Elburg vertrekken en Gideon, Abigael en ik zwaaien haar uit, als zij met de trein vertrekt.

De volgende dag zullen oma Hans en opa Heko als hulptroepen verschijnen. Zelf ga ik dinsdag, als de kinderen allemaal naar school en de respectievelijke crèches zijn, naar Elburg om afscheid te nemen van oma, mijn oma. Het is een emotioneel afscheid, omdat woorden gesproken, niet meer worden begrepen door haar. Maar ze voelt mijn, onze aanwezigheid en ik kan nog haar hand vasthouden, dat is voldoende. Ogenschijnlijk lijdt ze niet heel erg onder de longontsteking, misschien ook omdat ze vier maal daags een enorme boost van 1000 mg. Paracetamol krijgt. Logistiek komt de timing van oma haar ziek zijn niet ‘heel slecht uit’, Abigael ligt niet in het ziekenhuis en Luit heeft net afscheid genomen van zijn gemeente en is met emeritaat gegaan.

’s Middags weer terug naar Leiden om op tijd bij Chaja haar school te zijn, omdat de moeders een speelafspraak hebben gemaakt, tussen Chaja en Mark.

Woensdag een rotdag. Nog steeds geen bericht van het LUMC, geen enkele vooruitgang, en de afhankelijkheid van de situatie breekt mij op. Ook oma Frederiks lijkt ogenschijnlijk geen enkele positieve dan wel negatieve progressie te maken. Zou ze dan net als eerdere keren hiervoor, toch de kracht hebben om ook dit weer te overwinnen? – Zij is al eerder door de arts ‘doorverklaart’, maar toch weer gaan ademen. Verassen kan zij ons wel.

Nergens lijkt schot in te zitten.

Donderdag, wanneer Heko en ik net terug zijn van alle kinderen naar hun opvang te brengen, en wanneer ik meer bezig ben met mijn oma, belt het LUMC al: Abigaël staat op de (OK)lijst voor volgende week donderdag, woensdag opname. Wat een opluchting, wat een week, eindelijk schot in de zaak. Meteen Amos in Vancouver wakker gebeld om het nieuws te vertellen.

Oma Frederiks haar situatie verslechterd nu toch een beetje, en de artsen hebben een morfinepompje aangebracht, weliswaar met een hele lage dosering, maar toch. De betekenis die ik toeken aan deze actie, is toch onomkeerbaar. Nu zal zij toch niet meer beter worden? Het enige spannende is nu, wanneer komt oma te overlijden en kunnen wij bij de begrafenis zijn. Als naamgenote en oudste kleindochter hoop ik dit laatste toch heel erg.

Wanneer Amos net thuis is van zijn trip, belt Luit dat oma Frederiks vanochtend om 7.15 uur heel rustig is overleden, in aanwezigheid van haar kinderen en schoonkinderen. Een raar begin van de dag. Enerzijds opluchting over het definitieve anderzijds ook verdriet over het definitieve. Het is goed zo, oma heeft haar einde heel erg gewenst al jaren, alleen ... 

De begrafenis is dinsdag.