|
|
|
|
Vrijdag 19 november
Wij zitten nog thuis te eten, met Chaja, Gideon en oma Hans wanneer het ziekenhuis belt. Ondanks de kleine verbetering gisteravond en vannacht, is toch besloten om de fenestratie toe te passen. De chirurgen hebben om 9.30 uur een slot toegewezen gekregen. Wij brengen snel Chaja en Gideon naar school, op deze druilerige vrijdagochtend, en rijden in de vrijdagochtendspits, veels te langzaam naar Amos zijn zin, naar het ziekenhuis. Om 9.15 uur zijn wij bij Abigaёl, daar zijn de voorbereidingen voor de OK al in volle gang. De anesthesist is druk bezig allerlei papieren in te vullen, etc. ,etc. Dan moeten wij afscheid van jou nemen. Omdat het een OK is vanaf de IC, mogen wij niet mee jou wegbrengen naar de OK.
Om 11.30 uur loopt Amos naar de IC om te informeren of zij al weten wanneer Abigaёl weer terug zal zijn. Hij krijgt het positieve bericht, dat Abigaёl om 12.00 uur terug wordt verwacht op de IC. Maar als wij om 12.00 uur ons melden op de IC is Abigaёl nog niet terug. Wij worden bij de balie aangesproken door M., Abigaёl haar verpleegkundige vandaag, dat Regina ons zometeen zal spreken in de ouderkamer. Dat is schrikken. Allebei denken wij hetzelfde, en vrezen hetzelfde: ‘Wat is er gebeurd?’. In de ouderkamer duurt het wachten eindeloos en eindeloos. We praten niet echt tegen elkaar en hebben zo onze eigen gedachten, maar hoopvol zijn die niet. Ondanks dat ik negatieve gedachten wil terugdringen, dringen die zich toch de hele tijd op. Eindelijk, horen wij de voetstappen en stem van Regina.
Wat was er gebeurd? Een kort klinisch verslag:
En dan, Abigaёl wordt continu gemonitord door de hartbewaking, waarop ook continue het hartritme te zien is. Dan wanneer iedereen ontspannen is, aldus R. haar woorden, en de chirurg de laatste steek zet, zien ze op de monitor dat de hartactiviteit verminderde en dat de bloeddruk daalde. Abigaёl moet gereanimeerd worden. Adrenaline haalt niets uit, de klassieke methode met de refibrillator haalt niets uit, dan wordt besloten haar aan te koppelen aan de hartlongmachine en dat heeft eindelijk het gewenste effect, het hart gaat weer kloppen. In een paar minuten is de hartlongmachine gevuld, borstkas weer open en Abigaёl aangesloten. Uit een nieuwe slokdarmecho blijkt vervolgens dat er in het hart stolsels zweven. Vermoedelijk is een stolsel, een emobolie, de oorzaak geweest van alle ellende. Andere, maar minder waarschijnlijke oorzaken zijn, een luchtbel of dat er een vezel in de Fontanpijp is losgegaan. Gelijk met de hartlongmachine wordt ook de OK temperatuur omlaag gedaan waardoor het lijfje meteen gekoeld wordt, waardoor er minder schade aan de organen, met name de hersenen, kan worden aangebracht. Doordat de artsen zo adequaat hebben gehandeld, is Abigaёl ook niet zonder bloeddruk geweest. Allemaal bijkomstigheden die er hopelijk voor zorgen dat Abigaёl in de toekomst geen nadelige gevolgen zal ondervinden van het "hartinfarct". Nu Abigaёl aan de hartlongmachine ligt hebben de artsen de tijd om een strategie te bedenken. Want ook op dit moment geldt dat rust voor haar hart en het hart ontzien gunstig is. De kinderhartchirurg durft het aan om haar te opereren om de stolsels uit haar hart te verwijderen. Wij willen niet langer in de ouderkamer blijven en gaan naar huis. Misschien kan Hans wat voor ons doen. Amos zijn grote angst is dat Gideon thuis is, maar hij blijkt bij een vriendinnetje te spelen. En dan begint het spannende, lange (af)wachten. We bellen de ouders om ze in te lichten over de situatie, voor de rest lichten wij niemand in. En dan weer (af)wachten. En dan sneller dan verwacht belt er een onbekend nummer, het is een opgeluchte R.: Abigaёl is goed van de hartlongmachine afgekomen. Ze wordt voor de zekerheid nog wel op de OK gehouden, maar zal binnen afzienbare tijd naar de IC komen. Wat een opluchting!!! Op deze boodschap hadden wij niet durven hopen. Alledrie huilen we van opluchting en blijdschap. We bellen de ouders om het blijde nieuws te vertellen. Op de fiets gaan we terug naar het ziekenhuis. Lekker even uitwaaien. Hoe zal het zijn? Hoe zal Abigaёl er bij liggen? Op de IC is het een drukte rondom haar bedje. Wat is er aan de hand? Abigaёl wordt geďnstalleerd en haar saturatie is laag. Wij mogen even gedag zeggen, een kus geven. Bij mij komt weer een ontlading: de spanning van het haar weer zien, de opluchting, maar ook meteen weer de angst ‘wordt ze beter en hoe wordt ze beter?’. Wij worden wederom naar de ouderkamer gedirigeerd, om een brieving te hebben met de arts. Eindelijk mag de kinderhartchirurg zijn verslag uit brengen van de dag. Ook Dr. Schoof, Regina en een co-assistent is aanwezig bij het gesprek. Wij krijgen een klinisch verslag van de gebeurtenissen en een mogelijke verklaring van hetgeen is gebeurd. Amos is gelukkiger helderder in zijn luisteren, en stelt nog af en toe een vraag, zodat het op een gesprek lijkt, maar ik ben leeg en toch ook weer gespannen omdat het zo onrustig om haar bedje was. Gelukkig is de relatie met de artsen zo goed, dat gedurende de rest van de middag wij alle artsen bij Abigaёl haar bedje nog rustig spreken. Ook prof. Hazekamp komt langdurig bij haar bedje staan en weet via zijn hand die hij ligt laat drukken op haar hart, haar hart zo te vullen dat haar saturatie stijgt. Nadat medicijnen de taak van zijn handen hebben overgenomen, stijgt haar saturatie verder tot de 68%. Maar hij wil nog even wel dichtbij haar zijn en gaat naast Amos zitten en samen filosoferen ze wat over de gevolgen van hetgeen is gebeurd bij Abigaёl. H. komt tot de conclusie dat het gezien haar achtergrond en het snelle handelen de impact waarschijnlijk nihil is. Sindsdien – het is nu 22.30 uur ’s avonds – is haar situatie stabiel. De bloeddruk blijft mooi schommelen rond de 70. De saturatie blijft schommelen rond de 65%. En de artsen zijn al begonnen met het afbouwen van de adrenaline en het zuurstofpercentage van de beademing. Hopelijk was dit het.
|
Omdat het een
korte operatie zal zijn, circa 1,5 uur besluiten wij om in het ziekenhuis te
blijven. Wanneer de kinderhartchirurg zich komt voorstellen, kan Amos even niet
zijn emoties bedwingen, en zegt, en daar heeft hij gelijk in: ‘dat wij het
allebei jammer vinden dat niet Hazekamp of Schoof de operatie doen’. Ook deze
arts dichten wij goede kwaliteiten toe, maar in deze tijd putten wij vertrouwen
uit alles wat ‘vertrouwd’ is en gaat zoals het altijd is gegaan.
Met haar komen nog
de dienstdoende intensivist en M. mee. Het eerste wat wij doen is kijken naar de
blik in haar ogen, haar houding, kan zij ons geruststellen? Dan zegt R: ‘Ik heb
een somber bericht’. Wat zij dan verteld, doet eigenlijk helemaal niet meer ter
zake. Wij willen namelijk maar een boodschap horen, namelijk: ‘Het gaat goed en
ze wordt weer beter’. Helaas, vandaag dus niet, de boodschap laat aan
duidelijkheid niets te wensen over: Abigaёl is gereanimeerd en ligt nu aan de
hartlongmachine en gaat weer geopereerd worden. Of ze van de hartlongmachine af
komt is maar zeer de vraag. Vervolgens is de vraag ‘of het hart het na de
hartlongmachine weer zou oppakken’ en de derde vraag ‘hoe is ze als ze wakker
wordt? Met andere woorden wat is de restschade van de reanimatie. Te veel
moeilijke levensbedreigende vragen, die alleen maar met heel veel hoop kunnen
worden beantwoord. Maar Regina is somber en wij realiseren ons dat de situatie
nu echt levensbedreigend is, het is menens, het is alles of niet. Nog nooit zijn
wij zo geconfronteerd geweest met de nietigheid van ons bestaan en de
kwetsbaarheid van Abigaёl haar situatie. Onze kleine meid, die altijd zo’n
vechter is geweest, die voor ons allemaal zo bijzonder is, zou ze het niet
redden? Onze wereld wordt even heel klein, het gaat nog maar om die ene basale
vraag: REDT ZE HET? Hoe Abigaёl hier uitkomt, is niet meer belangrijk, als ze er
maar weer bovenop komt, dat wij haar kunnen zien, vasthouden, in onze armen
houden, tegen ons aan houden. De spanning in onze lijven neemt toe. Ik houd het
in de kleine ouderkamer niet meer uit en wil graag Gideon, die als het goed is
vanmiddag niet naar school is, thuis lijfelijk voelen. Gideon ons troostkind. In
zo’n periode als deze, is het heerlijk om dat warme, kloppende kleuterlijfje
dicht tegen je aan te kunnen trekken en te kunnen vasthouden. Hij laat dat toe
en geniet ervan. Chaja heeft behoefte aan andere manieren van contact. Maar nu
in deze periode wil ik kunnen voelen dat alles klopt!