Contact

Zaterdag 18 december 2004

Vandaag is de eerste ochtend dat ik als ik bij jou aankom de tranen vanzelf komen bij het zien van jou. Jij ligt duidelijk oncomfortabel in jouw bedje. Jouw lijfje moet echt zwoegen om het bloed rond te pompen, om te ademen. Dit willen wij niet! (zien!). Jouw zo te moeten zien liggen, is afschuwelijk. De dienstdoende intensivist heeft zelf al eerder deze morgen geconstateerd dat jouw lijfje beduidend meer moeite heeft met functioneren. De intensivist is daarom begonnen met propovol en atropine. Deze medicijnen moeten jou extra helpen comfortabel te zijn, en wanneer de morfine nog iets toelaat tot jouw brein, dan zorgen deze medicijnen ervoor dat jij je niet meer bewust bent van deze situatie. Een bijeffect van deze medicijnen is dat het slijm in de longen indikt. Wij weten dat daar veel slijm zit, dus dat is een positief bijeffect. Jouw buikje is enorm gezwollen, sinds gisteren plas en poep jij niet meer. Een klysma geeft iets verlichting.

De andere nieuwe medicijnen lijken niet direct aan te slaan. Ik heb hier helemaal geen goed gevoel bij en wanneer Regina komt vertel ik haar over mijn twijfel en mijn angst dat ‘het allemaal niet lang meer zal duren’. Zij beaamt dat en zegt ook te denken dat ‘het’ nog maar enkele dagen zal duren. Het waken is begonnen . . . . . wij laten jou vanaf dit moment niet meer alleen . . . . . .

’s Middags komen oma Hans, Chaja en Gideon nog langs. Ook Hanneke is gekomen en zal bij ons blijven vannacht. Nog een keer jouw hand vasthouden, nog een keer een kusje. Amos gaat met hen mee naar de daktuin, maar ik durf niet meer bij jou weg te gaan. Jouw saturatie daalt gestaag en komt nauwelijks meer boven de 50 uit. Jouw hartslag blijft hoog, en onder invloed van de atropine blijft die ook stijgen tot ruim 170 slagen per minuut. Dit is niet vol te houden, door jou. Gedurende de dag worden regelmatig de dosis propofol en atropine verhoogd om jouw hartfrequentie te verlagen. Met name de dosis propofol wordt aanmerkelijk opgehoogd, maar dat mag en kan. Ieder uur lijkt de saturatie verder weg te zakken. Vandaag lig je veel bij mij op schoot. Ik geniet daar intens van, maar ben ook erg verdrietig. Meisje wat heb jij veel ellende moeten doorstaan, maar wat heb jij veel aan ons gegeven en wat zullen wij jou allemaal ontzettend missen straks. Kleine dappere strijdster.

Regina komt aan het eind van de middag nog een keer langs om te kijken hoe het met jou gaat. Wanneer ik haar vertel dat ik het gevoel heb, dat jouw situatie nu heel snel achteruit gaat, en dat ik verwacht dat jouw einde snel nadert, dan zegt zij: ‘Jij bent de moeder en moeders voelen dit altijd goed aan. Jij hebt gelijk.’ Oh, Abigael wat is dit oneerlijk. Waarom moet jij zo jong komen te overlijden, WAAROM?

Amos besluit om niet thuis te eten vanavond en haalt wat voor ons tweeen te eten bij het station. Ook jouw eten is verminderd. Als het dan toch niet lang meer duurt, waarom dan toezien dat jouw buikje alleen maar verder opzwelt, omdat je niet meer plast. Iedereen kan wel kortere tijd zonder eten. Op de gang, maar vlak bij jou eten wij ons eten op, omdat wij het ook niet gepast vinden om in jouw kamer nu warm te gaan eten. In relatief korte tijd nuttigen wij onze broodjes en snacks en gaan snel weer terug naar jouw kamer. Ik gun mijzelf ook weinig tijd om naar het toilet te gaan, nu Amos er is kan dat weer.

Ook vanavond wil ik jou op mijn schoot hebben. Jouw hartfrequentie lijkt eindelijk wat te zakken, en jij lijkt ook gedurende de dag toch comfortabeler te zijn geworden. Met jouw in mijn armen doezel ik in. Ondanks alle spanning en emoties kan ik en wil ik genieten van jou zo dicht bij mij. Nu voel ik jouw warme lijfje nog tegen mij aan. Kan ik nog tegen jou praten, in het besef dat ergens mijn stem jouw verwarde hoofdje binnengaat en jou gerust stelt, evenals mijn warmte, mijn geur, mijn armen om jouw heen. Ondanks de enorme dosis comfortmedicatie wil ik geloven dat ik als moeder nog steeds een belangrijke rol heb in het jou naar je zin maken, jou warmte, troost en geborgenheid geven. Ik kan ook niet vaak genoeg in jouw oor fluisteren hoeveel ik, hoeveel wij, hoeveel Chaja en Gideon, wij allemaal van jou houden.

Om 21.45 uur lijkt jouw situatie zich dermate te stabiliseren en jij ligt dan ook alweer een paar uur bij mij dat wij besluiten dat ik naar huis ga. Wanneer jij weer in jouw eigen bed ligt, blijft jouw toestand stabiel en na een half uur ga ik naar huis, in afwachting van wat komen gaat. Nog een keer het liedje “Ik ga slapen, ik ben moe”, je muziekdoosje aan. Dag lieve Abby.